Ад Лідскіх муроў

У маіх руках стары агульны сшытак. Цудам захаваўся ён з вогнена-крывавых ваенных часоў. Як самы бяс-цэнны дар берагла гэтую памятку пра сына лідчанка Наталля Калбыка. Разам з яго адзіным лістом з фронту і малітоўнікам. А ў сшьггку тым вершаваныя радкі яе першынца Пеці, прагнага да ведаў юнака, паэта. Вершы напісаны ў 1942 - 1944 гг., першая частка лацінкай, другая - кірыліцай. Родам Пётр Калбыка з Шынкаўцоў, што пад Астрына. У дні фашысцкай акупацыі вучыўся ў Шчучыне ў беларускай настаўніцкай семіна-рыі. Ды закончыць яе, як і іншым сябрам-таварышам, з-за складаных абставін не ўдалося. У вучэльні юнак напісаў ня-мала вершаў. У іх выразна бачыцца захапленне роднай старонкай, туга па любай Айчыне, вера ў яе лепшую будучыню. Аптымізм і надзея , напрыклад, гучаць у вершы “Гэй, сябры!” (Абарваная песня, фрагмент)