Нашчадкі казённага лёсу

Ён быў і на каліва пазбаўлены музычнага слыху. Пэўна, яшчэ пры народзінах мядзведзь добра патаптаўся па яго вушах. Але музыку ён чуў. Дзень, асабліва вечар і ноч, бы лі спрэс музычным і. Спява лі ям у, што раздра жня ла яго, і адбіцца ад той назолы ён быў няздольны. Няздольны таму, што да сыходу, калі ад яго адступаўся сон, а ноч рабілася адной толькі ціха непрабіўнай цемрай, не мог зразумець і разгадаць, чые гэта спевы, чыя музыка і голас гучаць у ім. Навошта і чаму верабейкам і салоўкам закалыхваць яго, пацвельваюць дурнаватай галаснасцю маладога шпачка.. Нешта абяцаюць, некуды клічуць, як у прорву перакульваюць у сненні. (фрагмент)