Мой дзве тысячы шаснаццаты

Прачнуўся ад пасвятлення ў акне: раніца. Першая раніца новага года. На вуліцы прыціхлага ўжо горада – бела ад снегу: намяло, накідала за навагоднюю ноч, калі я, не ў прыклад многім, спаў. Усё, як у Анатоля Вялюгіна: Гудзеў, мільгаў мяцеліцы прапелер, да ранку снег вірыўся ля варот. І вось, як чысты-чысты ліст паперы, ляжыць перад вачамі новы год. Гляджу з акна на яго нечапаную белізну. Што ж чакае нас у гэтым 2016 годзе? Што ўпішу я ў разгорнуты перада мною вялікі, у дванаццаць паўнюткіх месяцаў, “чыставік”? (фрагмет)