Мастацтва

Сё­ле­та Ры­го­ру Сіт­ні­цы споў­ні­ла­ся 60 год. Да юбі­лею пры­мер­ка­ва­ная вы­ста­ва ў На­цы­яна­ль­ным мас­тац­кім му­зеі. Рэ­дка, але зда­ра­ецца, што лю­дзі твор­чых пра­фе­сій, ма­ючы пра­ва на юбі­лей­ную пер­са­на­лію, ад та­ко­га го­на­ру ад­маў­ля­юцца. Бо га­на­рыц­ца асаб­лі­ва ня­ма чым. Уз­рост ні­бы­та па­ва­жа­ны, а як азір­неш­ся —дык, як ка­за­ла ад­на мая зна­ёмая, зга­даць ёсць што, але дзе­цям ня­ма ча­го рас­ка­заць. У гэ­тым іра­ніч­ным вы­слоў­і ад­люс­тра­ва­ная ба­на­ль­ная рэ­ча­існасць: «гамбур­гскі ра­ху­нак» не для ўсіх. Мяркуючы па выставе, Рыгор Сітніца часу не марнаваў, і яму ёсць што расказаць як калегам па творчым цэху, так і паспалітаму гледачу. Ён цікавы і людзям свайго пакалення, і наступнікам. Больш таго, творчасць Рыгора Сітніцы, на маю думку, з’яўляецца вобразным асэнсаванне цэлага перыяду гісторыі краіны і перакладам на зразумелую людзям мову стрыжнёвых пастулатаў нашай нацыянальнай ідэі. Непасрэдным настаўнікам Сітніцы ў Акадэміі (па тым часе — Тэатральна-мастацкім інстытуце) быў таксама класік — Васіль Шаранговіч, ад якога малады мастак мог навучыцца грунтоўнасці пры распрацоўцы тэмы і здольнасці дасягнуць эстэтычнай выразнасці без звароту да штучных эфектаў і пры максімальнай захаванасці аўтэнтычнага ладу. Дыпломная работа Сітніцы, якую ён абараніў у 1982 годзе, называлася «Беларускія народныя ўмельцы». Нагадаю, што ў гэты час не толькі ў Беларусі, але ва ўсіх савецкіх рэспубліках былі надзвычай актуальныя этнаграфічныя матывы.