Бедны Ёрык

Гэта няўдалая спроба напісаць чарнушку. Чарнушку, таму, што не хапіла пораху ўсё замазаць чорным. А порах згарэў запаліўшыся ад маёй палымянай душы. Душа была палымяная ад таго, што кроў літаральна бегала па жылах. Кроў бегала таму, што за ей палявалі белыя й чырвоныя крывяныя цельцы. Ад усяго гэтага сэрца было гатовае выскачыць з грудзей, было гатова, ды не магло, бо грудзі былі скаваныя. Я наўмысна скаваў іх, бо надта ўжо ж я прадбачлівы. А ўсё пачалося калі я ўпершыню патрапіў у гэты Пакой. Ён быў такі шэры й няўтульны, што на, тады яшчэ халоднай, душы заскрэблі коткі. Яны так балюча падрапалі мяне, што ажно вочы павылазілі. (Пакой, фрагмент)