Дадому

Невясёлы вяртаўся Валодзя з Масквы. Ужо не так цікава было стаяць каля вокан цягніка, непрыемным быў пах вугальнага перагару, што ўлятаў з дымам у вагон, ужо не хацелася высоўваць галаву на вецер, смяяцца, чуючы, як валасы, раскідваючыся, казычуць лоб, вушы, шчокі. Назад адышоў Бранск, адступіў Старадуб, блізка быў Гомель. Але набліжэнне яго цяпер не радавала, думкі пра Гомель выклікалі яшчэ большую тугу, узмацнялі трывогу. А можа спыніцца ў Гомелі, паспрабаваць там уладзіцца куды-небудзь, не ў інстытут, а на якую-небудзь працу? Пра іншы інстытут ганарлівы Валодзя не думаў, бо гэта было б яўнае адступленне, а ён і думкі пра адступленне не падпускаў. Зноў у Баўманскае, у Маскву, нікуды інакш, няхай праз год, праз доўгіх дванаццаць месяцаў. (фрагмент)