Вострая брама

Мая памяць захавала нязвыклы абразок – яшчэ з падлеткавых часоў. У Менску на плошчы, якая тады называлася Цэнтральнай, я бачыў збой маладых людзей, што сьпявалі й танчылі ад захапленьня. Пасярод лета ўпярыў дождж, проста сьцяна дажду! Дзяўчаты і хлопцы паскідалі абутак ды кружылі басанож па калюгах у імправізаваным танцы... Іх радасьць была такой адкрытай і пры тым інтымнай, што мне здавалася, быццам я падглядаю за імі. Адзін маладзён узяў дзяўчыну на рукі і гэтак круціўся па калюгах пад дзіўную музыку зьлівы..