Полымя

Яшчэ не адгрымелі апошнія баі Вялікай Айчыннай вайны, а знявечаны Мінск, вызвалены з-пад трохгадовай нямецкай акупацыі, балесна вяртаўся да мірнага жыцця. З-пад пяску і камення, што ляжалі на вуліцах горада, тырчэлі бясформенныя абгарэлыя рэшткі спаленых і напаўразбураных будынкаў. Пустэчы на ўскрайках былі засеяны неразарванымі снарадамі, а варонкі, што засталіся на зямлі пасля выбухаў, пазіралі ў неба, быццам чорныя вачніцы, месцамі прыцярушаныя тонкім снегам. Каля нешматлікіх уцалелых пабудоў у цэнтры бялелі сотні палатак, дзе туліліся жыхары, якія засталіся без даху над галавой. Над палаткамі шэрымі стужкамі курыўся дым з труб самаробных печак, ля якіх мінчане саграваліся ў халоднае лістападаўскае надвор’е, і часам можна было ўбачыць, як маці захутвала сваіх дзяцей у цёплую коўдру. Але глыбокія раны, нанесеныя гораду, паволі зацягваліся. На знявечаным абліччы сталіцы з’явіліся першыя новабудоўлі, быццам маладыя парасткі зеляніны, што прабіліся скрозь папялішча.