Выкармак

Сакратар райкома камсамола Уладлен Супец паставіў сабе за мэту стаць пісьменнікам. Да літаратуры яго цягнула даўно, яшчэ ў школе сачыняў вершыкі, штук пяць надрукаваў у піянерскіх газетах. Але бацька i маці пагасілі мастацкі агеньчык: прымусілі паступіць на факультэт эканомікі. Не таму што хацелі, каб сын стаў слынным эканамістам. Не. Рыхтавалі сыну іншую кар'еру. Ульян Супец спаў i бачыў на сваім месцы кіраўніка справамі высокага камітэта не каго-небудзь — роднага сына. Каму ж i быць, як не яму?! Адно імя абавязвае — Уладлен Ульянавіч. Прозвішчам, праўда, продкі ўзнагародзілі не гучным, але справа не ў прозвішчы. Уласна кажучы, стратэгію шэсця сына да наменклатурных вышынь выпрацоўваў не бацька — маці. У маці, бухгалтера банка, усё матэматычна разлічана. Яна, як мала хто, адчувала подых часу: пакуль што ў падборы кадраў на кіруючыя пасады перавагу аддаюць спецыялістам — інжынерам, аграномам, a ў хуткім часе на першы план выйдуць эканамісты, юрысты, фінансісты. (фрагмент)