Gródek nad Supraślą. Гарадок на Супраслі. Gródek on the Supraśl

Gródek zawsze leżał w puszczy, której tylko nazwy się zmieniały. Najpierw Grodzieńską ją nazywano, potem Błudowską i Supraską, by wreszcie w XIX wieku nazwać Knyszyńską. Nad Gródkiem i polaną, na której się rozlokował, dominuje cerkiew. W całej historii miejscowości cerkiew wyznaczała jej punkt centralny. Kształtowała kulturowe oblicze tej ziemi, określała związki duchowe, nadawała Gródkowi znaczenie. Mało jest w Polsce miejscowości, nawet w pasie wschodnim, które tak jak Gródek zachowały swój ruski koloryt. Nawet takie grody jak Suraż, Drohiczyn, Brańsk, zakładane przez ruskich książąt bądź możnowładców na początku minionego tysiąclecia, wypłukiwały w ciągu wieków swój wschodni charakter, polonizowały się i latynizowały. W Gródku, choć gdzieś o pół tysiąca lat młodszym od tychże niegdyś granicznych ruskich miast, wschodni komponent kulturowy wciąż jest bardzo czytelny. (fragment)