Мастацтва

Тое, што цяпер можна пачуць у Беларусі на канцэртах альбо фолк-фестывалях, цалкам падпадае пад вызначэнне «постфальклор». Бо, акрамя народных тэкстаў, гэтая з’ява нясе ў сабе і элементы сучаснай масавай культуры. Аснова такіх жанраў — песня (радзей інструментальныя мелодыя), вакол якой ствараецца матэрыя музычнага дызайну ў дыяпазоне ад року да этна-джаза, неакласікі і электроннай музыкі: «Троіца», «Кriwi», «Палац», «Акана», «Šuma», «Терракод», «Павал», «ЭтнаФантазія», «Грамніцы», «Vuraj», дуэты «Агата» ды «Вера і Патрыцыя». А таксама дзяржаўныя калектывы, якія існуюць дзясяткі гадоў у стылістычным полі савецкага «народнага» рэтра і бязлітасных спробаў мадэрнізацыі аранжыровак а-ля «нешта модненькае»: Дзяржаўны народны хор імя Цітовіча, «Неруш», «Бяседа», «Купалінка». Я заўважыла, што гэтыя два светы не перасякаюцца, думаю, не падазраючы нават пра існаванне адно аднаго.