Новы Час

Настаўнік з нашых мясцінаў, Шкунцікаў. Тутэйшы. У пачатку 90-х прыехаў сюды ў школку дзяцей навучаць, як той Драздовіч Язэпка. Таксама маляваў, вершы пісаў. Збіраў старыя рэчы для школьнага музея. Такі ўздым быў! Такая надзея. У школцы і на даху сельскага савета — бел-чырвона-белы сцяг, Пагоня. Беларусь знайшла сябе. І такая была вера ў яго. Гэткі энтузіязм! А потым прыйшоў самі ведаеце хто… І ўсё пакацілася назад. Дзе ўсё падзелася? Не вытрымаў малады хлапец. Адчай і нудота ахапілі яго. Не скажу, каб запіў. Гэтага не было. А так, змадзеў на вачах. Хварэў, хварэў. І чалавека не стала… Пішу гэтае, як гляджу ў люстэрка ўчарашняга і сённяшняга. Толькі асоба з філасофскім складам мыслення можа адолець, каб праз аскалёпкі асобных дэталяў скласці абагульнены вобраз, знайсці прычыны і наступствы. Укласці дробныя дэталі жыццёвых дарог у агульную спіраль развіцця грамадства. Я ж цалкам у палоне канкрэтнага, а не агульнага. І рабіць нейкія вывады не пад сілу. Мяне ўражваюць дэталі. Я ў іхнім палоне. Бацька мой (сёння гэтае слова прысабечана да пэўнай асобы, а таму мае ўжо іншы не першародны сэнс, ды гэта часова), дык вось, бацька мой, вясковы бібліятэкар, любіў паўтараць, ведама, недзе прачытанае ці пачутае.