Літаратурная Беларусь

У апошні час мяне не пакідаюць думы пра Расію — нашага вечнага спадарожніка і неадчэпнага сябра. Неадчэпнага, бо мы нібыта катаржнік і канваір — скаваныя наручнікамі. І нельга разняць іх, бо заржавеў ключ ад доўгага некарыстання ці ўвогуле згубіўся. I брыдуць цяпер двое небаракаў у часе і прасторы, і ўсё вымушаны рабіць разам, нават да ветру схадзіць. I ўсё адзін пра аднаго ведаюць наскрозь. Усё прадказальна без слоў і без доўгага роздуму. I гэта ўжо выклікае раздражненне, што другі пра цябе ўсё ведае, да дна душы, куды й самому заглядваць не вельмі хочацца...