Czasopis

10 красавіка на могілках у Белавежы пахавалі Георгія Валкавыцкага, заснавальніка і першага галоўнага рэдактара „Нівы”, які кіраваў ёю звыш 30-ці гадоў, да адыходу на пенсію ў другой палове 1980-х. Жыў доўга – 13 сакавіка споўнілася яму 90 гадоў. Вестка пра яго смерць маланкава разышлася ў нашым асяроддзі. Адразу загаварылі пра гэта ўсе беластоцкія мас-медыі, таксама польскамоўныя. Бо з жыцця пайшоў не абы-хто, але чалавек, які сапраўды пакінуў на Беласточчыне важны след. Паклікаў да жыцця і вывеў на прасторныя гоні „Ніву” – сімвал і жывы помнік беластоцкіх беларусаў. Не было б „Нівы”, не было б, вядома, і „Часопіса”. Таму сваім маральным абавязкам палічыў я прысутнічаць у апошнім развітанні з легендарным ніўскім рэдактарам. Ад нас быў яшчэ Тамаш Суліма – таксама ад імя Асацыяцыі беларускіх журналістаў, якую ад нядаўна ўзначальвае.