Вясляр

Глядзіш на гэтага хлопца з вёскі Церухі, радуешся. Разумны, добразычлівы, таленавіты хлапчына. І вось гэты, як пісалася пра яго ў “ЛіМе” “цнатлівы маладзён” быў адарваны ад роднай вёскі і кінуты ў вір горада. Выплыў. Агледзеўся навокал. І пачаў веславаць куды вочы глядзяць: Радкі мае – агні начнога горада. Нібы вясляр, вяслую я ў бяздонні… У гэтым бяздонні неспазнанага ён спачатку губляецца. Але куды б ні занесла яго плынь, ён знаходзіць у сабе сілы не толькі захаваць сваю годнасць, але і дапамагчы тым, хто аказаўся з ім побач.