Арахна

За намі, нібы сляды, ззяюць вершы. Па іх — толькі вымаві слова! — можна вярнуцца назад, у той час, у той свет, калі — нам здавалася — прарочылася і тва­ралася будучыня і нам трэба былотолькі чакаць, кабяна спраўдзілася і стала явай. Але будучыня, ство­раная словам, аказалася магчымай толькі ў сферы духу, а ў зямной рэчаіснасці яна стала падманам — будучыня, якую чакаюць, не прыходзіць. У нашых вершах — пытанні… Жыццё ж, збудаванае на пытан­нях, губляе ў рэшце рэшт неабходнасць адказу, які, існуючы нейкі часна перыферыі свядомасці, для свайгоз’яўлення патрабуе ад цябе ўчынкаў і спраў. I ёсць толькі адно — няпэўны, хісткі, але для насадзіны аргумент: для паэта ўчынак — твор. (З наг оды лістападаўскіх х аладоў Эсэ, фрагмэнт)