Калі у вачох цямнее…

Паэзія можа быць не толькі чытаннем, але і сапраўдным відовішчам. Верш, агучаны, ці — часта — выкананы аўтарам, — апрыёры цікавае відовішча. Спажыўцы трэш-літаратуры, інтэлектуальнай філалагічнай верлібрыстыкі, вершаў пра Радзіму і духоўнасць, эмацыйна-аўтаматычнага пісьма, плыні свядомасці і г.д. — усе шукаюць тое, што адпавядае ўласным літаратурным густам. Кожны вырашае для сябе сам, што ў літаратуры добра, а што — кепска. «Чорна-белыя вершы» — зрэз сучаснага стану літаратуры, летапіс літаратурнай рэчаіснасці. Паэты адрозныя своёй непаўторнай манерай чытання, з уласнымі тэмамі і падыходамі да іх раскрыцця. Паколькі аднастайнасць — нярэдка прыкмета застою, мы і не чакаем, што праект можна будзе падпарадкаваць пэўнаму фармату, мы не можам загадваць аўтарам, што чытаць альбо што не чытаць. Наста Манцэвіч нарадзілася ў горадзе Вілейка, дзе жыла да 16 гадоў, скончыла мінскі “Наргас”. Апошнія тры гады “асела” ў журналістыцы. Заняла першае месца ў слэме на фестывалі “Дзень Незалежнасці з Махно” ва ўкраінскім горадзе Гуляйполе ў 2008 годзе. Фіналістка конкурсу Беларускага ПЭН-Цэнтра, прысвечанага стагоддзю “Нашай Нівы”.