Лідскі Летапісец

Лідзкі павет Віленскага краю, на паўдарозе паміж дзьвюмя сталіцамі Наваградкам і Вільняй, цэнтр летапіснай Літвы, унікальны славяня-балцкі кангламерат. На працягу 500 гадоў ён выконваў адну дзяржаўную задачу; стратэгічнай важнасьці. Ён рэгулярна з года ў год, з вайны на вайну пастаўляў людзкія і матэрыяльныя рэсурсы ў войска Вялікага Княства. Сіняя вада, Ворскла, Грунвальд, Ворша, Смаленск, Масква, Пскоў - усюды былі лідзкія харугвы. Усюды дзе ішла бітва за незалежнасьць свайго Краю, сваёй Радзімы. Пад камандай Гедыміна Альгерда, Кейстута, Ягайлы, Вітаута, Радзівілаў, Сапегі, Глінскіх, Касьцюшкі, Ясінскага, Панятоўскага, пад сьцягамі з Пагоняй біліся за свой Край. Праходзіла 20-30 гадоў пасьля чарговай паразы, падрастала новае пакаленьне і Лідзкі павет ізноў быў гатовы паслаць сваю моладзь на бітву. Панёсшы вялікія страты ў паўстаньні 1794 года, ў вайне 1812 года, у паўстаньні 1813 года Лідзкі павет у 1863 годзе быў адной з самых падрыхтаваных да паўстаньня тэрыторый.