Czasopis

Jakże wiele razy pisałem w tym miejscu o przemijaniu, odchodzeniu w przeszłość świata naszych przodków, zanikaniu wraz z nimi autentycznej, żywej białoruskiej tradycji, historii i kultury. I oto w połowie lutego przyszło mi na zawsze rozstać się ze swym ojcem, najbliższym mi świadkiem minionej epoki. Przeżył 85 lat, całe życie mieszkając w jednym miejscu — w Ostrowiu Południowym, w malowniczej dolinie, nieopodal Krynek. Na jego oczach toczyły się krwawe bitwy, zmieniały granice, upadały państwowe ustroje. A on trwał wciąż u siebie, na niewielkim gospodarstwie rolnym, dorabiając potem jako listonosz, dozorca, robotnik, drwal. Pracował bardzo ciężko, jak i całe tamte pokolenie, które dopiero na starość doczekało się lżejszych czasów i znośnych warunków do życia.