Шыпшына

Лязг жалеза, тупат конскіх ног, крыкі раз'юшаных ваяроў, стогны паміраючых і навокал клубы пылу, які паступова асядае на зямлю, пакрываючы сабой ручаінкі крыві. I ў небе, па-над усім гэтым пеклам на зямлі, лунаюць сьцягі Вялікага княства Літоўскага, і вершнік на гэтых сьцягах стагоддзямі імчыць у сваёй бясконцай пагоні, баронячы сваю зямлю ад рознай нечысьці... Прыкладна так выглядала сьпякотным ліпеньскім днём поле ля Грунвальда ў далёкім 1410 годзе. А можа гэта быў зусім і не Грунвальд, а Сінія Воды ў 1362 годзе, ці Орша ў 1514 годзе. Ды, па вялікаму рахунку, якая розьніца дзе і калі. Галоўнае іншае - тая самаахвярнасьць нашых продкаў, якія, апрануўшыся ў жалеза, сталі сталёвай сьцяной на шляху тых драпежнікаў, якія з усіх бакоў пастаянна паўзлі на нашу краіну.