Трагедыя белай гвардыі

"Мне давялося ўбачыць справу аб секвестры маёмасці ўдзельнікаў паўстання 1863—1864 гадоў. Я быў уражаны: у спісах, якія там змяшчаліся, сустракаліся прозвішчы знаёмыя мне не толькі па даследаваннях Асіповіцкага раёна, а і па будзённым жыцці. (...) Шукаючы адказ на пытанне, чаму прозвішчы беларускіх дваран-пакутнікаў невядомыя нашчадкам, я прагледзеў іншыя справы, звязаныя з паўстаннем, літаратуру і прыйшоў да высноў, змешчаных ў гэтай кнізе. (...) Кажуць, што чалавек жыве столькі, колькі жыве памяць аб ім. Я рады, што гэтай публікацыяй працягваю жыццё на гэтым свеце сотням патрыётаў нашай краіны розных нацыянальнасцяў, веравызнання і грамадскага стану, якія, грэбуючы, дамашнім дабрабытам, багаццем, а часам і жыццём, бясстрашна выступілі за нацыянальную незалежнасць і годнасць, супраць цемрашальства, гвалту і знявагі." (Ад аўтара)