Покліч Волі

"Я - ніхто..." Да выбараў вышэйшай дзяржаўнай асобы Рэспублікі Беларусь яшчэ цэлых два месяцы, а вынік галасавання вядо­мы ўжо загадзя. І ніхто ў гэтым выніку не сумняваецца: ні адданы Лукашэнку электарат, ні старшыня Цэнтральнай вы­барчай камісіі, ні вышэйшае ці ніжэйшае кіраўніцтва, ні апаненты існага рэжыму, ні думаючыя выбарнікі, ні сам “усена­родна абраны”. І калі вы мне скажаце, што такая сітуацыя з’яўляецца натураль­най, я з такім адказам не пагаджу­ся. Мадэль Лукашэнкавага дзяр­жаватварэння стала невідочнай пасткай не толькі для ягоных супернікаў, але, найперш, для яго самога. Адсутнасць альтэрнатывы ў палітычным жыцці ўспрымаецца прыхільнікамі рэжыму, як пера­мога над супернікамі. Але, вя­дома, адзінаўладдзе прыводзіць да застою і выраджэння, бо су­пярэчыць асновам жыцця і за­конам філасофіі. Колькі разоў еўрапейская гісторыя за апошняе стагоддзе засведчыла згубнасць падобнага роду здумлення не толькі для насельніцтва пэўнай краіны, але і для ўсяго свету. Толькі беларусаў гэта так нічаму і не навучыла. Эйфарычнае адчуванне перма­нентнай перамогі над ненавісным светам еўрапейскай дэмакратыі, што ледзьве замаячыў над Бе­ларусяй у пачатку 90-х гадоў, не дазваляе ўладатрымаючым аб’ектыўна ўспрымаць наступ­ствы свайго ўплыву на абыва­цельскую свядомасць. А ў тым, што гэты ўплыў адназначна негатыўны, можна пераканац­ца пад час збору подпісаў праз непасрэднае кантактаванне з выбарнікамі.