Кніганоша

Віктар КАЗЬКО: «Адчуваю віну перад сваімі героямі». – Шаноўны Віктар Апанасавіч, з юбілеем Вас! За гады творчай працы Вы стварылі дзесяткі кніг і запамінальных вобразаў. Якая кніга для Вас самая важкая і любімая? Хто з герояў самы блізкі Вам? – Я з вялікай насцярогай стаўлюся да сваіх герояў, бо яны мне здаюцца зусім не маімі героямі... Яны цалкам адасобленыя ад мяне, і я іх больш баюся, чымсьці люблю. Баюся ўмяшальніцтва ў іх жыццё, фамільярнасці, бо яны нічога не здольныя мне адказаць, а могуць недзе ціхенька, пэўна, адпомсціць. Я адчуваю і віну перад сваімі героямі, за тое, што мо недзе схібіў, недарабіў і такімі пусціў іх у свет… І ўсё ж пры ўсім гэтым мне найбольш блізкі Колька Лецечка з аповесці «Суд у Слабадзе». Бо гэта ў жыцці мой дзятдомаўскі сябра Васіль Дзятлаў. Хлопчык аднаго са мной лёсу, адных радасцяў і хваробаў. Гэта недзе крыху і я сам, толькі ўжо больш позняй пары. Колька Лецечка для мяне больш рэальны – жывы чалавек, хаця сёння ўжо і нябожчык. З ім я магу і паспрачацца, і пагаварыць, і чарку ўзяць...