Покліч Волі

Бессаромнасць, або суб’ектыўныя заметкі ад выступлення лідэра адной эўрапейскай краіны. Якраз у дзесятую гадавіну знікнення Віктара Ганчара і Анатоля Красоўскага кіраўнік Беларусі дзяліўся з літоўскімі карэспандэнтамі сваімі поглядамі на жыццё-быццё. Той, каго падазраюць у дачыненні да знікнення гэтых людзей, у прывычнай нахрапістай манеры “наязджаў” на журналістаў і, стараючыся быць “шчы­рым”, паказваў сваю звычайную дасведча­насць ва ўсіх пытаннях. Ён так засвоіў гэту ролю, што нават меў нахабства запытаца ў журналістаў, ці ве­даюць тыя, што галоўным правам чалаве­ка з’яўляецца права на жыццё. Тое права, якога 10 гадоў таму быў пазбаўлены яго былы найбліжэйшы сябар і паплечнік, чалавек, які прывёў яго да ўлады. Гэта - Віктар Ганчар. Праўда, праз нейкія паўгода ён разачараваўся ў сваім лідэры і нават рыхтаваў таму імпічмент, за што і паплаціўся жыццём. Літоўскі госць пра тое не сказаў. Як і ніколі не напамінаў, што ён неаднаразо­ва бываў у доме Віктара, цалаваў рукі яго маці, але тое адбывалася яшчэ да знікнення палітыка. Пасля знікнення В.Ганчара 16 ве­расня 1999 года нага Прэзідэнта больш не пераступала парога дома былога сябра. А блізкія Віктара так і не дачакаліся слоў спа­чування, ні прэзідэнцкіх, ні сяброўскіх.