Ніва

Цягнік Мінск — Адэса спыніўся на апошняй беларускай станцыі. Памежны кантроль. За акном цёплага купэ шыльда з надпісам „Терюха”. Напісана „чамусьці” па-руску. Мяжа беларуска-ўкраінская. Правадніца раздае бланкі, якія трэба запоўніць для ўкраінскіх памежнікаў. У купэ заходзяць прадстаўнікі беларускіх памежных службаў. Размаўляюць ветліва, карэктна, з пачуццём важнасці абавязкаў, якія яны выконваюць. І па-руску. Памежны кантроль вельмі моцна розніцца ад таго, да якога мы прызвычаіліся на беларуска-польскай мяжы, якую зараз стала модна называць мяжой з Еўрасаюзам. Некалькі пытанняў, кароткі візуальны агляд, пажаданне шчаслівай дарогі. Галоўнае пытанне пра мэту візіту ў суседнюю краіну. Адказваем шчыра: „Адна з мэтаў — паспрабаваць украінскай гарэлкі”. На тварах вартаўнікоў мяжы вясёлая ўсмешка. Маўляў, свае хлопцы. Мэту паставілі правільную. Толькі гавораць гэтыя вандроўнікі неяк падазрона. Па-беларуску. Але гэта не злачынства. Ды і беларуска-ўкраінская мяжа ў хуткім часе таксама абяцае быць мяжой з Еўрасаюзам. Таму выбар мовы — пытанне пакуль што нявырашанае. (В. Сазонаў, Падарожныя замалёўкі, фрагмэнт)