Прабежкі па беразе Жэнеўскага возера

Швейцарыя заўсёды была для мяне загадкавай краінай. Зьлепленая з разнамоўных і рознакультурных народаў — немцаў, французаў і італьянцаў, яна нейкім дзіўным чынам самазахоўвалася на працягу стагоддзяў, выжываючы ў віруючым еўрапейскім катле. З сучасных стэрэатыпаў пры згадцы “Швейцарыя” — адразу прыходзіць у галаву швейцарскі сыр і шакалад, швейцарскія гвардзейцы ў Ватыкане, швейцарскія нажы, гадзіньнікі і банкі. Добра, калі ў краіны ёсьць такія вось пазнавальныя сімвалы. І надта добра, калі яны пазітыўныя. Народы, зазвычай, вельмі даражаць і ганарацца такімі нацыянальнымі сігнальнымі меткамі. Адзін мой знаёмы славак, які пэўны час працаваў амбасадарам Славаччыны ў Амерыцы, пры нясьпешнай размове пра мройны лёс Беларусі, сказаў: “Вам патрэбныя выразныя сімвалы, каб па іх пазнавалі Беларусь. І цяпер гэта можа быць, — ён задумаўся, — напрыклад, бярозавая гарэлка, якой няма болей нідзе ў сьвеце, і нават такі слоган: “Беларусь – апошняя дыктатура ў Еўропе!” Тут вам у нейкім сэнсе пашанцавала. Некалі, вядома, дыктатура ў вас скончыцца, але вы ўжо такімі — апошнімі — застанецеся, мабыць, да канца існаваньня еўрапейскай цывілізацыі”.