Białostocczyzna

Aleksander Chodkiewicz wojewoda nowogrodzki, marszałek wielki litewski, w 1498 r. sprowadził do Gródka mnichów z Ławry Pieczerskiej w Kijowie. Mnisi zaczęli budować tam klasztor. Jednak sąsiedztwo gwarnej rezydencji magnackiej kolidowało z pustelniczą regułą zakonu. Poprosili więc swego ktitora o pozwolenie osiedlenia się w bardziej spokojnym i odosobnionym miej­scu. Puścili na wodę krzyż, który zatrzymał się przy wysokiej skarpie ostrowia otoczonego ze wszystkich stron rzekami i bagnami. Działo się to w 1500 r. Tak najczęściej rozpoczynano dotychczas historię klasztoru, opierając się na przekazie pozostawionym przez Mikołaja Radkiewicza, osiemnastowiecznego autora „Kroniki Ławry Supraskiej".l Radkiewicz z kolei oparł się na doku­mencie nadania bazylianom supraskim Choroszczy przez Aleksandra Chod­kiewicza w 1510 r., zawierającym opis historii pierwszych lat funkcjonowania klasztoru.2 Z wcześniejszych dokumentów dotyczących tego tematu Radkie­wicz cytował jedynie nadanie klasztorowi supraskiemu Topilca, Baciut i Piszczewa przez Józefa Sołtana, biskupa smoleńskiego, z 1506 r.3 oraz list patriarchy konstantynopolitańskiego do Aleksandra Chodkiewicza zawierają­cy błogosławieństwo za fundację i opiekę nad klasztorem z 1505 r. (W. Sokólski, Kilka uwag o początkach fundacji klasztoru supraskiego, fragment)