Тамсама

Стыхія паэзіі Валерыі Куставай забірае ў сябе імгненна, бліскавічна, віхурна. Наталяюць прагу маланкі, ажыўляе залева, a ўнутры разгараецца дзівосная бязмежная асалода жыцця, знітаваная з жаданым болем, немагчымая без яго. Знікае час — i найвышэйшую каштоўнасць набывае кожнае імгненне, якое імкнецца зрабіцца вартым вечнага вяртання. Ратаванне — у містычнай повязі, у паэзіі, што стварае i перастварае сусветы. Судачыненні — каханне i адчай, творца i Айчына, паэт i паэзія — ёсць тым самым вірам рэчаіснасці, дзе спрадвечныя словы набываюць новы сэнс, дзе наноў вынаходзяцца пачуцці.